το κείμενο που μοιράστηκε:
Η ΑΝΟΧΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ… Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΧΙ
Την Πέμπτη 17/03/2011 κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου, δεχθήκαμε «επίσκεψη» διοικητικών μελών του ΤΕΙ (πρόεδρος ΤΕΙ, πρόεδρος ΣΤΕΦ), οι οποίοι με αυταρχικές διαθέσεις, δηλώνοντας επανειλημμένα πως δεν έχουν καμία διάθεση για διάλογο, μας είπαν τα εξής: Με πρόσχημα τις υποτιθέμενες διαμαρτυρίες καθηγητών για το θόρυβο και φοβούμενοι πως το καφενείο επιδρά αρνητικά στο κέρδος του κυλικείου, απαίτησαν την άμεση διακοπή λειτουργίας του. Το εξουσιαστικό παραλήρημα συνεχίστηκε με λεκτικές επιθέσεις ενάντια στον πολιτικό χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού και στα άτομα που συμμετέχουν και το στηρίζουν. Απαξιώνοντας τις πολιτικές μας πεποιθήσεις με προσβολές, κατηγορώντας μας ως τρομοκράτες, ο μονόλογος κορυφώθηκε με μια χυδαία επίδειξη δύναμης, με τον ισχυρισμό πως όποτε θέλουν, μπορούν να αδειάσουν τον χώρο, μιας και κατά τα λεγόμενά τους, θεωρούν πως το ΤΕΙ είναι τσιφλίκι τους.
Οι άνθρωποι αυτοί που τόσο υποκριτικά περιφέρουν τις απόψεις τους για την διαφύλαξη του ασύλου και την κοινωνική μέριμνα για τους φοιτητές, είναι οι ίδιοι που επικεντρώνονται στις οικονομικές απολαβές από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρο εντός και εκτός ιδρύματος (λέσχη, αστικά, κυλικείο, βιβλιοπωλείο) εις βάρος του καθενός από εμάς. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τις δηλώσεις του ίδιου του προέδρου του ΤΕΙ (Νομαρχιακό συμβούλιο, 22/02/2010) όταν σε συζήτηση για το τμήμα Γραφιστικής, αναφέρει πως ο φοιτητής είναι η καλύτερη επένδυση για την πόλη, κοστολογώντας τον καθένα μας ως 600€ μηνιαίως. Το μεγαλείο της ειρωνείας είναι φανερό μιας και ενώ θα έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθούν για την μείωση του κόστους ζωής (πχ παραχώρηση εστιών) βλέπουν τον φοιτητή απλά ως “ ζεστό χρήμα ”
Το φαινόμενο αυτό, της απόπειρας καταστολής, στο βωμό του κέρδους, των ελεύθερων ιδεών και χώρων, είναι γενικευμένο και όλο και εντεινόμενο τα τελευταία χρόνια. Παράφωνη νότα στην επιβεβλημένη κανονικότητα είναι οι μικρές μα ουσιαστικές στιγμές ελευθερίας. Από πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις φωτογραφίας-ζωγραφικής, συναυλίες και πάρτι, μέχρι πολιτικές εκδηλώσεις, όπως προβολές ταινιών, συζητήσεις και παρεμβάσεις, ο χώρος του ΤΕΙ μπορεί να γίνει ουσιαστικά βιώσιμος και οικείος. Η ελευθερία της έκφρασης εντός και εκτός του ΤΕΙ, είναι κοινωνικά νομιμοποιημένη και δεν επιδέχεται κανενός είδους θεσμική νομιμοποίηση. Οι δημόσιοι χώροι αποτελούν κοινωνικό κεκτημένο και δεν χρειαζόμαστε καμία άδεια από θεσμικούς φορείς για να τους χρησιμοποιήσουμε. Δεν ζητιανεύουμε από κανέναν όσα μας ανήκουν. Τα επανοικειοποιούμαστε.
Την ίδια στιγμή που οι συνθήκες για την πραγματοποίηση μιας οποιασδήποτε δραστηριότητας από μέρους των φοιτητών γίνονται όλο και πιο δυσχερείς, το ίδιο αυτό αφιλόξενο περιβάλλον μετατρέπεται σ’ ένα πεδίο επιχειρηματικής εκμετάλλευσης από τους κάθε λογίς επιχειρηματίες, στο βωμό του κέρδους. Ενώ χαμόγελα υποκρισίας ξεφυτρώνουν κατά τη διάρκεια γκλαμουράτων εκδηλώσεων στα αμφιθέατρα του ΤΕΙ, οι ανεξάρτητες φοιτητικές δραστηριότητες λασπολογούνται και απαξιώνονται. Με τακτικές εκφοβισμού, όπως η επίδειξη φοιτητικού πάσο στην είσοδο, ενώ το άσυλο είναι ελεύθερο για όλους και με απειλές εναντίων ελεύθερων χώρων και εκδηλώσεων, επιχειρείται η αυτοκαταστολή τους. Δεν νοείται η ύπαρξη κανενός περιορισμού στην πρόσβαση και την ελεύθερη έκφραση οποιουδήποτε εντός του ΤΕΙ.
Ως αναρχικοί/ αντιεξουσιαστές, με γνώμονα την αυτοοργάνωση και τις οριζόντιες δομές, δημιουργούμε καθημερινά μικρές ρήξεις και εναντιωνόμαστε σε λογικές κέρδους, εμπορευματοποίησης και διαμεσολάβησης. Εφαρμόζοντας έμπρακτα τις ιδέες μας αυτές, από το 2006, έχουμε δημιουργήσει έναν ανοιχτό πολιτικό/κοινωνικό χώρο, αποτελούμενο από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες, προσπαθώντας μέσα από συζητήσεις, διαφωνίες και συμφωνίες, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί να διαμορφώσουμε μια πιο οικεία πραγματικότητα στον αποστειρωμένο χώρο του ΤΕΙ. Ένα πρωτοβουλιακό εγχείρημα του είναι και η έναρξη λειτουργίας του αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου. Ένα εγχείρημα που σκοπό δεν έχει το κέρδος, ούτε κινείται στην λογική πελάτη-υπαλλήλου-αφεντικού. Με αυτή τη μικρή εστία αυτοδιαχείρισης ελπίζουμε και προτείνουμε για περισσότερες δράσεις από εμάς για εμάς. Πέρα από προέδρους, διοικήσεις, συμβούλια, εξουσιαστές, εμπορικές σχέσεις, κατασταλτικές τακτικές. Να δώσουμε σάρκα και οστά στις επιθυμίες μας. Να διεκδικούμε ακατάπαυστα όσα δικαιωματικά μας ανήκουν.
ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ
δεν λέγω "γεια", είμαι τσαντισμένος. Σπουδάζω για δεύτερο χρόνο στο σε ένα ΤΕΙ η μάλλον ΠΟΥΤΣΟ-ΤΕΙ εδώ στην Ελλάδα και παρακολουθώ τώρα το 3ο εξάμηνο. Έκατσα ένα εξάμηνο σπίτι μου καθώς βρίσκομαι σε μια σχολή που δεν με ενθουσιάζει. Το ΤΕΙ μας είναι για τον φαλλό ή τουλάχιστον το τμήμα μας. Μάλλον η σχολή καθώς είμαστε το μόνο τμήμα αυτής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ρωτήσει κανείς "μα γιατί;" και λέω τώρα...τι κάνει ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα καλό; Είναι τα φανταχτερά χρώματα? είναι το "ντιζαϊνάτο" κυλικείο; τα κηπάκια τα τόοοσο γλυκά;;; Οι εγκαταστάσεις;;;;;;; Παίζουν όλα αυτά ένα ρόλο φυσικά αλλά εάν ο οργανισμός είναι σάπιος απο μέσα τότε το εξωτερικό είναι εκεί μόνο για να παραπλανεί και να δίνει την εντύπωση πως "όλα πάνε καλά" αλλά τελικά είναι όλα αυτά τόσο σημαντικά?...ΟΧΙ' είναι οι καθηγητές, οι φοιτητές/σπουδαστές και η θέληση* των δύο. Σε εμάς οι καθηγητές, 70%τουλάχιστον (Bolzano), είναι βολεμένοι, ανειδίκευτοι, ημιμαθείς, δήθεν και χαραμοφάιδες του δημόσιου πλούτου. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που ανήκουν στο 30%. Εδώ δεν καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Και οι φοιτητές... όλοι μέρα ύπνος και κλανιά...και να μην ξεχνάμε και τον καφέ, τάβλι κλπ... Τώρα τα χώνω;;; δεν ξέρω....
Το ίδρυμα το ίδιο μας έχει ώς την τελευταία τρύπα της τσαμπούνας. Δεν έχουμε λόγο σε τίποτα. Βρήκα στο διαδίκτυο ένα video όπου ο πρόεδρος του Ιδρύματος με Ι' οχι ι' μας έχει, εμάς τους φοιτητές του συγκεκριμένου τμήματος, ώς χρηματοδότες της πόλης...21600euro minimum πτυχίο/κεφάλι...το ζεστό χρήμα... ζεστό χρήμα που πληρώνει κενά πτυχία και φτιαχτές συγκινήσεις.
Σαν να μην φτάνει αυτό... Πήγα σήμερα στη γραμματεία και ρώτησα για τα δικαιώματα μας, ώς φοιτητές, πάνω στον θεσμό του Έρασμου. Μου απαντά:"πήγαινε στο γραφείο δημοσίων σχέσεων..." πάω και μου λένε ότι δεν μπορούμε να πάμε ακόμη να αξιοποιήσουμε τις υπηρεσίες αυτού του προγράμματος επειδή είναι νεοσύστατο τμήμα... ούτε ECTS δεν έχουμε... Σκατά πτυχία... Είμαστε οι πρωτοπόροι σε ένα σκάφος χωρίς καρίνα, χωρίς πανιά, χωρίς ελπίδα... Εμένα γιατί με ανησυχούν αυτά;;; Ας πιω το αλκοόλ μου, ας πάρω τα νόμιμα ναρκωτικά μου και μέσα στην ντάγκλα αυτών τών νόμιμων (ζήτω η κυβέρνηση) και μη, να πω..."ποιός χέστικε;", "και τι να κάνεις;" ... Είμαστε τόόόόόόόόόόόόσο γαμάτοι, τόσο cool...ice cold.
Δηλαδή... έχουμε έρθει σε αυτήν την πόλη που δεν προσφέρει και πολλά...ούτε πολιτισμό, ούτε ζωή. Μόνο φτιαχτές βιτρίνες καλοπέρασης για κενά σώματα και μυαλά. Μακριά για μερικούς απο το σπίτι η τον τόπο όπου θα θέλανε να είναι για να κάνουν/με τι??;;?; Χάνουμε χρόνο και χρήμα. Φυσικά απο ένα ίδρυμα δεν βγαίνουν όλοι ίδιοι και σε δύσκολες καταστάσεις πρέπει να ξέρει κανείς να ελίσσεται για να αναδειχθεί ή να βγει κερδισμένος διότι εδώ, ο χαμένος παίρνει τα αρχίδια του καράμπελα άμα δεν έχει άλλα καλύτερα αρχίδια για να τραφεί.
Θα συνεχίσω να γράφω σιγά-σιγά και άλλα... δεν θα κοιμηθώ, δεν ζώ στον μεσαίωνα ... ο κόσμος πρέπει να μάθει, πρέπει να τελειώσει αυτή η κοροϊδία.
http://chamenosxronos.blogspot.com/2011/04/101.html