Πορεία 17 Νοέμβρη στην πόλη των Σερρών

Για ακόμα μια φορά συμμετείχαμε στην πορεία που για την 17Ν που πραγματοποιήθηκε στην πόλη των Σερρών.Η συγκέντρωση ξεκίνησε στις 7 το απόγευμα,οπως ειχε ανακοινωθεί, και παρα τον βροχερό καιρό η προσέλευση του κόσμου ηταν ικανοποιητική αν και εμφανώς μειωμένη συγκριτικά με άλλες χρονιές.Το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό μπλοκ αριθμούσε 50-60 άτομα τα οποία εδωσαν δυναμικό παλμό ,ενώ μοιραστηκε κείμενο και πετάχτηκαν τρικάκια καθ’όλη τη διάρκεια της πορείας.Η παρουσία μπάτσων ηταν διακριτική.Παρακάτω παραθέτονται το κείμενο, τα τρικάκια και φωτογραφίες απο την πορεία.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

ΝΑ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Οι εξεγέρσεις του χθες και του σήμερα είναι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μέσα στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη, τα οποία είναι ικανά να επιφέρουν καθοριστικές αλλαγές στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Πάγια είναι η πολιτική της εξουσίας, η οποία φοβούμενη τις συνέπειες για την ίδια προσπαθεί να βάλει ταφόπλακα και ταυτόχρονα να τις οικειοποιηθεί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα της 17 Νοέμβρη. Οι εξεγέρσεις αλλά και οι αγώνες των νέων και των εργαζομένων δεν αποτελούν απονευρωμένες επετείους, αλλά ολομέτωπο αγώνα για την κατάκτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που στερούνται. Δικαιώματα που σήμερα δέχονται και πάλι σφοδρή επίθεση από ντόπιους και ξένους εξουσιαστές. Η κοινωνία μουδιασμένη και καθηλωμένη σε ρόλο δέκτη, υπομένει τις συνέπειες των πολιτικών της επιλογών χωρίς δικαίωμα αντίδρασης, είτε στοιχειώδους συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων. Απογυμνωμένη και αφημένη στο έλεός της, χωρίς κανενός είδους θεσμικής θωράκισης, προδομένη από κάθε λογής προστάτες όπως συνδικαλιστές-εργατοπατέρες, γίνεται έρμαιο της ακόρεστης επιθυμίας των αφεντικών για κέρδος.

Η νέα πραγματικότητα του εργασιακού μεσαίωνα επιβάλλει την όλο και συνεχόμενη μείωση των μισθών σε αντίθεση με ένα κόστος ζωής που αυξάνεται υπέρμετρα. H ανισότητα ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες διογκώνεται, δίνοντας λαβή στους δεύτερους να καταργούν κάθε είδους συλλογική σύμβαση, να “κόβουν και να ράβουν” στα μέτρα τους το νέο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, με αυξημένα ωράρια εργασίας, με απλήρωτες υπερωρίες και απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις όταν το επιθυμούν. Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών είναι η καλπάζουσα αύξηση της ανεργίας και της εργατικής ανασφάλειας. Ακόμα και το τελευταίο δείγμα αξιοπρέπειας ξεφτιλίζεται, από τη στιγμή που ο εργαζόμενος καταδικάζεται στη δουλειά μέχρι τα γεράματα, ενώ όταν σταματήσει να είναι παραγωγικός ανταμείβεται με σύνταξη πείνας. Ενώ ο σκοπός δημιουργίας των κρατικών υπηρεσιών αποτελούσε την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και η διαχείριση των εσόδων τους είχε ως μοναδικό στόχο την οικονομική αυτοσυντήρησή τους, πλέον παρουσιάζονται σαν αποτυχημένες επιχειρήσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα, υποβαθμίζονται και τελικά ιδιωτικοποιούνται. Όλο αυτό το μωσαϊκό συνθέτει το σημερινό κοινωνικό κανιβαλισμό από τον οποίο για να ξεφύγουμε η κοινωνική αλληλεγγύη θα έπρεπε να αποτελεί μονόδρομο.

Παρόλο που τα αντιλαϊκά μέτρα στη Γαλλία δεν είναι τόσο αυταρχικά σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, ο γαλλικός λαός όντας δραστήριος ακολουθεί με άγριες απεργίες και καταλήψεις τους πρώτους απεργούς, υπερασπίζοντας έτσι τα ανθρώπινα δικαιώματά του, χτίζοντας γέφυρες αλληλεγγύης για τη συνέχιση των αγώνων. Αντίθετα, για την εσωστρέφεια του κινήματος στη Ελλάδα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η ξεπουλημένη ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς η απουσία των εργαζομένων απ' τους δρόμους είναι ξεκάθαρα δική της ευθύνη. Ένας ακόμη κατασταλτικός παράγοντας για το κίνημα είναι τα Μ.Μ.Ε., τα οποία φροντίζουν να εναντιώνουν το κοινωνικό σύνολο στους απεργούς, διαμορφώνοντας έτσι ανταγωνιστικές συνειδήσεις μεταξύ των καταπιεσμένων. Έχοντας πάρει θέση οι εντολοδόχοι των αφεντικών αποτρέπουν τον κόσμο απ' το να συμμετέχει σε δυναμικές κινητοποιήσεις, καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία.

Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που μπορούμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, καθώς δικά μας είναι τα δικαιώματα που χάνονται και δικές μας είναι οι ζωές που θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας. Να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, ορίζοντας εμείς τους όρους της επίθεσης. Θέτοντας τον εαυτό μας σε αυτοοργανωμένες συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές μας και όπου αλλού οι επιθυμίες μας το ορίζουν, αποτρέπουμε τα σχέδια των αφεντικών και δημιουργούμε εστίες αντίστασης μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ – ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΠΟΡΕΙΕΣ - ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Αφίσα για πορεία 17 Νοέμβρη 2010

Αντιεκλογική παρέμβαση στίς Σέρρες 4 Νοεμβρίου

Σήμερα 4 Νοεμβρίου πραγματοποιήσαμε διπλή παρέμβαση αντιεκλογικού χαρακτήρα ενάντια στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Αναλυτικότερα το μεσημέρι στις δώδεκα ξεκίνησε μικροφωνική αντιπληροφόρησης εντός του ΤΕΙ, καθώς και μοίρασμα φυλλαδίου μέσα στο οποίοι γίνεται και αναφορά, εκτός των άλλων , στην κοινωνική απάθεια η οποία είναι έντονα αισθητή τους τελευταίους μήνες. Το απόγευμα , σε ίδιο μοτίβο πραγματοποιήθηκε και πάλι παρέμβαση σε κεντρικό σημείο της πόλης (πεζόδρομος) , με μικροφωνική και μοίρασμα κειμένου καθώς και ανάρτηση 2 πανό σε εξίσου κεντρικά σημεία . Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν αρκετά θετικές καθώς η δυσαρέσκιά είναι φανερή για το πολιτικό σύστημα και τις επιλογές του.

Φωτογραφίες από παρεμβάσεις εντός ΤΕΙ και σε κεντρικό σημείο της πόλης των Σερρών

Κείμενο αντιεκλογικής παρέμβασης 4 Νοεμβρίου

ΑΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟΥΣ

Παρόλο που στη μαθηματική επιστήμη το πρώτο και κυριότερο βήμα για την επίλυση ενός κοινού προβλήματος είναι πάντα η ουσιαστική κατανόηση του ίδιου του προβλήματος, και έπειτα η περαιτέρω λύση του, φαίνεται πως η αντιστοιχία αυτής της λογικής στα κοινωνικά δρώμενα, μάλλον αποτελεί το δυσκολότερο είτε και πολλές φορές απραγματοποίητο κατόρθωμα.
Διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία η κοινωνία, δέσμια των εσωτερικών της αδυναμιών, βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας. Αφοπλισμένη από κάθε δύναμη αντίστασης, υιοθετώντας τον ρόλο του θεατή, παρακολουθεί τις αστραπιαία μεταβαλλόμενες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Η απαισιοδοξία και η απογοήτευση κυριαρχεί μέσα στους κόλπους της και δρα σαν ένας αυτοκατασταλτικός παράγοντας, ο οποίος πνίγει κάθε περιθώριο αντίστασης από τη γέννηση του. Μέσα απ’ την κατάσταση αυτή, δρομολογείται η άνευ όρων παράδοση της στις ορέξεις ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών.
Οι προθέσεις τους είναι πλέον φανερές, αφού η ακόρεστη όρεξη τους δεν αναγνωρίζει πλέον κανένα εμπόδιο, είτε φραγμό, καταπατώντας ακόμα και κοινωνικά κεκτημένα που αποτελούσαν ορόσημα αγώνων και κοινωνικών διεκδικήσεων δεκαετιών, ουσιαστικά καταργώντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση επιτάσσει, στο βωμό της ανάπτυξης, την περαιτέρω απελευθέρωση της παγκόσμιας αγοράς και το ελληνικό κράτος καλείται να προσαρμοστεί εκ νέου για να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα. Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός αλλάζει και τα στοιχεία-θεσμοί του παρελθόντος που δεν είναι πλέον αρκετά αποδοτικά για την εξουσία, καταργούνται ή αναπλάθονται από την αρχή.
Το ξεπούλημα των τελευταίων δημοσίων υπηρεσιών νομιμοποιείται στην κοινωνική συνείδηση ως αναγκαίο κακό, μέσα από την παρουσίασή τους ως ζημιογόνες, ρίχνοντας εκ νέου το βάρος στους εργαζόμενους. Η ταφόπλακα του, επί τόσα χρόνια διαφημισμένου, κοινωνικού κράτους είναι γεγονός. Οι ζωές, τα όνειρα και οι δυνατότητες όλων μας, πλέον καθορίζονται μέσα από ασφυκτικά καλούπια που θέτουν οι ψυχρές στατιστικές και οι οικονομικοί δείκτες. Οι περικοπές μισθών – συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και το ξεζούμισμα των εργαζομένων μέχρι τα γεράματα, είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου. Η διαμόρφωση του νέου οικονομικού μεσαίωνα είναι προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία του πλέον ανεπτυγμένου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο το κράτος υπηρετεί και διαιωνίζει. Μπροστά σ’ αυτήν την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων, οι θεσμοθετημένοι τους εκπρόσωποι-προστάτες, οι οποίοι στο παρελθόν οικειοποιούνταν τους εργατικούς αγώνες, αυτοί που πλάθουν εγκώμια μέσα από υποκριτικές κραυγές, είναι οι ίδιοι που σήμερα έχουν εσκεμμένα ακολουθήσει το δρόμο της σιωπής. Το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς, στο σύνολό τους, παρουσιάζονται ανήμποροι να επεκτείνουν και πόσο μάλλον να διατηρήσουν τα κεκτημένα, είναι απόρροια ενός πεπαλαιωμένου και ξεπεσμένου πολιτικού συστήματος. Η παρακμή αυτή είναι εμφανής από τη στιγμή που το σύστημα παρουσιάζεται ανίκανο να πετύχει την κοινωνική νομιμοποίηση για τις αλλαγές που προωθεί, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιεί ξεπερασμένες πρακτικές και φρασεολογία που βρίσκονται σε αντίθεση με την ουσία των αλλαγών αυτών. Άμεσος μηχανισμός διατήρησης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι η εκλογική διαδικασία, χωρίς να διαχωρίζουμε βουλευτικές και δημοτικές εκλογές.
Είτε θα συνεχίσουμε να ζούμε με αυταπάτες, όσο και αν αυτές επιβεβαιώνονται στην καθημερινότητα, είτε θα πρέπει να βρούμε οι ίδιοι τους τρόπους και τις μορφές αντίδρασης μας. Θεωρούμε πως η αποχή από τις προσχηματικές αυτές διαδικασίες, αποτελεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα πολιτικής καταδίκης του συστήματος και των αλλαγών που προωθεί στο σύνολό τους, χωρίς όμως η πράξη αυτή καθεαυτή να είναι από μόνη της αρκετή. Αντιπροτείνουμε την ουσιαστική δημιουργία και ανάπτυξη αυτοοργανωμένων δομών, από εμάς για εμάς, μέσα στους χώρους εργασίας αλλά και σε όλες τις φάσεις της καθημερινότητας μας, που θεωρούμε απαραίτητο. Καθώς έτσι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε και διεκδικούμε τις ανάγκες και τα θέλω μας.

«Δεν ψηφίζω κανέναν διότι δε θέλω με τα χέρια μου να εκλέγω τους τύραννους μου, να επικυρώνω με την ψήφο μου το επαχθές αυτό κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο με συγκρατεί μέσα στην απόγνωση, στο μαρασμό και στον θάνατο.»

Σταύρος Κουχτσόγλου
Αναρχοσυνδικαλιστής
Για τις εθνικές εκλογές του 1920

ΑΚΥΡΟ – ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ